― Այդ ի՞նչ է, շու՞ն, ― հարցրեց նա։
― Այո՛, ― ասաց հայրիկը, ― շուն է։ Քո շունն է։
Այդ ժամանակ Բոսսեն նետվեց նախասենյակ եւ մի րոպե անց ներս մտավ՝ ձեռքին
բռնած մի փոքրիկ կարճամազ տաքսա՛։
― Այս իսկական շնիկն ի՞մն է , ― շշնջաց Մանչուկը։
Արցունքները սառեցին Մանչուկի աչքերում, երբ նա ձեռքերը մեկնեց դեպի Բիմբոն։
Մանչուկը վախենում էր, որ շնիկը հանկարծ գոլորշի կդառնա ու կան հետանա։ Բայց
Բիմբոն չանհետացավ։ Մանչուկը գրկել էր Բիմբոյին, իսկ նա լիզում էր Մանչուկի այտերը
եւ բարձրաձայն հաչում։
― Դե՛, այժմ դու երջանրի՞կ ես, Մանչու՚կ, ― հարցրեց հայրիկր։
Մանչուկը միայն հառաչեց։ Մի՞թե հայրիկը դեռ կասկածում է։ Նա այնքան երջանիկ էր,
որ նրա ներսում՝ սրտի մեջ թե ստամոքսում, ինչ-որ բան էր կատարվում։ Ո՞վ գիտե, գուցե
հենց այդպե՞ս է լինում, երբ երջանիկ ես։
― Բի՜մբո, փոքրի՜կ Բիմբո, դու իմ շնի՜կն ես։
Մանչուկը շատ բարի,շեկլիկ մազերով տղա էր։Նա շատ երազում էր ունենալ շնիկ։
Կարլսոնը չաղլիկ ու շատակեր մարդուկ էր։Նա շատ էր սիրում ուտել մուրաբա ու տորթ։ Նա սիրում էր ծիծաղեցնել Մանչուկին։
―Կարլսոնը շատ լավ գիրք է։
Իմ ամենալավ ծննդյան օրը եղել է անցյալ տարի։ Մայրիկն ու հայրիկը ինձ անակնկալ արեցին և տարան մետրո։ Այնտեղ ես նստեցի վարորդի տեղը ու Բարեկամությունից մինչև Գարեգին Նժդեհ ես ինքնուրույն վարեցի։Իմ երազանքը կատարվեց ու ես շատ էի ուրախացել։
Իմ ստացած ամենագեղեցիկ նվերը փոքրիկ ճագարիկն է, Ռիժիկը։
Ես կուզեի մյուս տարի ստանալ նվեր կվադրոցիկլ։
Սերգեյ Աղամալյան 