Ավ․Իսահակյան

Մի անգամ հեղինակի ընկերը նրա երեխաների համար եղնիկ նվիրեց։ Նրանք շատ էին սիրում այդ եղնիկին։Նա ուներ շատ գեղեցիկ աչուկներ և երկար թարթիչներ։ Եղմիկը խաղում էր բալիկների հետ․ նրանք միասին ուտում էին,միասին քնում,միասին վազվզում։ Բայց եղմիկը երբեմն տխրում էր։ Նա թաքուն գնում էր պատշգամբի մոտ և սրում էր ականջները ու լսում անտառի ձայները։ Նա շատ էր կարոտում իր մայրիկին ,հայրիկին ու ընկերներին։Մի անգամ ,շատ ուժեղ փոթորիկ էր,քամին բացում է դուռը։ Հանկարծ եղնիկը մի ոստյունով թռնում է և անհետանում մթի մեջ։ Երևի նա գնում է իր ծնողների մոտ։ Երևի եղնիկը էլ չի կարոտի իր մայրիկին ,որովհետև նրանք արդեն միասին կվազվզեն անտառում։

• Բլոգումդ գրի՛ր հանդ, վերջալույս, խարտյաշ, ջինջ, անդուլ, նազելի, վճիտ, հուժկու, թախծալի, հողմ, ոստյուն, խավար, սաստկանալ բառերի հոմանիշերը:
• հանդ-դաշտ,վերջալույս-մայրամուտ,խարտյաշ-շիկահեր,ջինջ-մաքուր,անդուլ-անվերջ,նազելի-նազանքով,վճիտ-պարզ,հուժկու-աժդահա,թախծալի-խնդրանքով,հողմ-մրրիկ,ոստյուն-ցատկ,խավար-մութ, սաստկանալ-ուժեղանալ։
• Գրի՛ր նաև բարեկամ, ջինջ, թաքուն, երեխա, զգայուն, խավար բառերի հականիշները:
• բարեկամ-թշնամի,ջինջ-պղտոր,թաքուն-բացահայտ,երեխա-մեծահասակ,զգայուն-անզգա, խավար-լույս։
• Լրացրո՛ւ բաց թողած տառերը:

Հեքիաթական, վերջալույս, պատշգամբ, բարձրանալ, փաթաթել, ծածկվել

Плавание — мой любимый вид спорта.Я люблю плавание потому что, когда погружаешься в воду, начинаешь ощущать неповторимое чувство легкости, желание двигаться, появляется хорошее настроение. В конце занятий очень не хочется выходить из воды.Существует несколько стилей спортивного плавания – это баттерфляй, брасс и кроль на спине и на груди.Плавание – очень популярный в мире вид спорта.Возможно, я не стану чемпионом, но любить плавание и заниматься этим видом спорта буду всегда и с удовольствием.

«Մի անգամ իմ բարեկամ մի որսորդ մեր հանդի անտառուտ սարերից մի եղնիկ նվեր բերեց երեխաներիս համար»: Այսպես սկսեց ընկերս աշնանային մի երեկո, երբ նստած միասին նրա պատշգամբում, հիացած նայում էինք հեքիաթական վերջալույսով վարվռուն սարերին, որոնց վրա մակաղած հոտերի նման մեղմորեն հանգչում էին ոսկեգեղմ անտառները:
«Այդ մի մատաղ ու խարտյաշ եղնիկ էր, խորունկ, սև ու ջինջ աչքերով, որ ծածկվում էին երկայն, նուրբ թարթիչների տակ:
Կամաց-կամաց մեր վրա սովորեց նա. էլ չէր փախչում, չէր վախենում մեզնից. մանավանդ շա՜տ մտերմացել էր երեխաներիս հետ. նրանց հետ միասին վազվզում էր պարտեզում, նրանց հետ ճաշում էր, նրանց հետ քնում: Մի բան ինձ շատ էր զարմացնում: Եղնիկը թեև այնպես ընտելացել էր մեզ, սովորել էր մեր տանն ու դռանը, բայց մեկ-մեկ մեզնից թաքուն բարձրանում էր այս պատշգամբը և ուշագրավ, լռիկ նայում էր հեռու` անտառներով փաթաթված սարերին. ականջները լարած խորասույզ լսում էր անտառների խուլ ու անդուլ շառաչը, որ երբեմն ուժեղանում էր, երբեմն բարականում` նայելով հովերի թափին: Նայում էր նա այնպե՜ս անթարթ և այնպե՜ս ինքնամոռաց, որ երբ պատահում էր բարձրանում էի պատշգամբը, ինձ բավական միջոց չէր նկատում և երբ հանկարծ ուշքի էր գալիս` նետի պես ծլկվում էր մոտիցս…
Արդյոք գիտե՞ր նա, որ ինքը ղողանջուն անտառների ազատ երեխան է եղել, որ մայրը այնտեղ է կաթ տվել իրեն, որ այնտեղ է իր հայրը եղջյուրները խփել կաղնիներին: Արդյոք, գիտե՞ր, որ այդ խուլ շառաչը անուշ-անուշ օրորել է իրեն առաջին անգամ, և ո՞վ գիտե, գուցե, երազներ է բերել իրեն, սիրուն երազներ…
Խե՜ղճ եղնիկ… Կարոտ` իր սիրած գուրգուրող անտառներից և զանգակ աղբյուրներից, իր խարտյաշ մորից և շնկշնկան հովերի հետ վազող ընկերներից` հիմա տանջվում, տառապում է մեզ մոտ, մտածում էի ես: Եվ այնպես սրտանց ցավակցում էի նրան… Չէ՞ որ նա էլ մեզ պես մտածող և զգայուն հոգի ունի:
Ես շատ էի հարգում նրան, խնդրեմ չծիծաղես վրաս, այո՛, այնքան, որ երբ նա բարձրանում էր պատշգամբը, հեռացնում էի երեխաներիս, և թողնում էինք նրան մենակ իր ապրումների հետ…
Երբ գրկում էի նրան, այդ նազելի էակին, և նայում էի լեռնային աղբյուրների նման վճիտ աչուկների մեջ` տեսնում էի այնտեղ մի թախծալի, երազուն կարոտ…
Մի գիշեր,- մի քամի գիշեր էր,- սարերից անսանձ փչում էր քամին, դուռն ու պատուհանները ծեծում ու ծեծկում: Պարզ լսվում էր, որ այնտեղ, անտառում, դարավոր կաղնիներն ու վայրի ընկուզենիները ճակատում էին հողմի դեմ` աղմկում և գոռում: Եվ քամին բերում էր անընդհատ անտառի այդ լիակուրծք խշշոցն ու մռունչը, ու թվում էր թե` հենց մեր դռան առջև է աղմկահույզ, հողմածեծ անտառը:
Երեխաներս վախից կուչ էին եկել. մինչդեռ եղնիկը դողում էր մի խենթ սարսուռով: Աչքերը կայծակին էին տալիս: Անթարթ, ամբողջովին լսելիք դառած` ականջ էր դնում նա անտառի հուժկու շառաչին, որ խոսում էր նրա հետ մայրենի լեզվով:
Անտառը կանչում է նրան, ընկերների ազատ վազքն է տեսնում նա մթին թավուտների մացառուտ ժայռերն ի վեր,- մտածում էի ես:
Մի փոքր հետո ավելի սաստկացավ քամին` փոթորիկ դառնալու չափ. մեկ էլ աղմուկով բացվեցին լուսամուտի փեղկերը, և մի ուժգին շառաչ միանգամից ներս խուժեց: Եղնիկը հանկարծակի մի ոստումով ցատկեց լուսամուտի գոգը` աչքերը սուզելով շառաչուն խավարի մեջ: Ես իսկույն վրա վազեցի բռնելու նրան, սակայն նա մի ակնթարթի մեջ թռավ լուսամուտից պարտեզը և ծածկվեց խավարների մեջ…
Դե՛հ, հիմա՛ գնա ու գտիր նրան իր հայրենի անծայր անտառներում…»:

հանդ-արդ,դաշտ

պատգամբ-բալկոն

մակաղած-տարածված

ոսկեգեղմ-ոսկեմազ

ջինջ-պարզ

երկայն-երկար

ուշագրավ-աչքի ընկնող

լռիկ-լուռ

խորասույզ-խորաթափանց

անդուլ-անդադար

շառաչ-շառաչյուն

ծլկվում-չքվել

ղողանջուն-զնգզնգուն

թախծալի-տխուր

անսանձ-անզուսպ

ծեծկում-ուժեղ ծեծել

ճակատում էին-կռվում էին

լիակուրծք-լիաթոք

մռունչ-մռնչյուն

աղմկահույց-աղմուկ առաջացնող

հողմածեծ-հողմից ծեծված

փեղկ-ճեղք,մաս

հուժկու-հզոր

գոգ-գիրկ

խավար-մութ

Մի գիշեր,- մի քամի գիշեր էր,- սարերից անսանձ փչում էր քամին, դուռն ու պատուհանները ծեծում ու ծեծկում: Պարզ լսվում էր, որ այնտեղ, անտառում, դարավոր կաղնիներն ու վայրի ընկուզենիները ճակատում էին հողմի դեմ` աղմկում և գոռում: Եվ քամին բերում էր անընդհատ անտառի այդ լիակուրծք խշշոցն ու մռունչը, ու թվում էր թե` հենց մեր դռան առջև է աղմկահույզ, հողմածեծ անտառը: